stempelaar op drift

De meeste van mijn blogvrienden hebben momenteel niet veel tijd om hun blogs up-to-date te houden. Dat is verstaanbaar. Mijn vrienden hebben namelijk jobs. Dat is wat anders dan mijn stempelleventje.
Gisteren ben ik mijn stempelkaart gaan ophalen bij de Gentse hulpkas. Bij het binnenkomen mocht ik een nummertje trekken. Mijn nummer was 64 en op dat moment waren ze bezig met werkloze 28 van die namiddag. Zo’n slordige twee uur later was ik aan de beurt. Ik had van de tussentijd gebruik kunnen maken om een boodschap te doen of me op een andere manier nuttig te maken in de stad. Maar in de plaats daarvan heb ik me op een bankje neergezet tussen de andere werklozen en heb ik urenlang naar een ondefinieerbaar punt in de verte zitten staren. Ik had meteen het echte werklozengevoel te pakken. Ik begreep dat het zaak was de activiteiten die je op je dagplan hebt staan zo goed mogelijk te verspreiden en zo lang mogelijk te rekken. Zo haal je het einde van de dag zonder echt het gevoel te hebben dat je het grootste deel van je dag niets hebt uitgestoken.
Vandaag was de tweede dag in mijn werkloze bestaan. Ik heb het weer goed aan boord gelegd. De voormiddag heb ik gewoontegetrouw overgeslagen (ik heb net twee maand vakantie gehad). Over de middag had ik mijn werkende broer over voor de maaltijd. Na de middag heb ik de afwas gedaan, maar toen kreeg ik het moeilijk. Aan de strijk beginnen was een overmoedige gedachte die bijgevolg niet lang heeft standgehouden. Het was bijna zo ver: mijn tweede dag als stempelaar en ik dreigde het zwarte gat al in te duikelen. Mijn reddingsboei bleek net zo evident als grandioos: ik had tenslotte al vaker overwogen een blog te beginnen. De voordelen waren bovendien meervoudig: in een blog kan je zoveel tijd steken als je zelf wil (en hebt), je voelt je allerminst nutteloos terwijl je aan het schrijven bent en als klap op de vuurpijl kan je een uitvoerige bedanking verwachten van blogvir.
Op mijn eerste blogdag vulde ik meteen twee blogitems. WAT EEN WERKLUST. Dat ik voorlopig nog geen tijd heb gehad om de boodschappen te doen, is spijtig doch aanvaardbaar. Ik ben tenslotte nog maar een beginnend werkloze en zoals iedereen weet krijg je een job pas echt onder de knie als je er lang genoeg mee bezig bent. Oefening baart kunst. Voor ik het weet ben ik een volleerd werkloze.